opposition
არსებითი სახელი
/͵ɒpəʹzɪʃn/

1. წინააღმდეგობა, წინააღმდეგობის გაწევა; to meet with opposition ʘ წინააღმდეგობას წააწყდა; to offer opposition წინააღმდეგობის გაწევა;

2. დაპირისპირებულობა, დაპირისპირება; they found themselves in opposition to each other მოწინააღმდეგე / დაპირისპირებულ ბანაკებში აღმოჩდნენ.